Η Ελλάδα στα χρόνια του Εμφυλίου

Αφήγηση του αμερικανού Walter Packard και της συζύγου του

Μικρό βιογραφικό

   Γεννήθηκε το 1884 στο Oak Park  του Ιλινόις. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος.  Μετά το γυμνάσιο, το 1903 πήγε στο Κολλέγιο Ames. Αποφοίτησε το 1907. Αρχικά εργάστηκε στο αγρόκτημα του Κολλεγίου. Συμμετείχε σε ένα ερευνητικό πλήρωμα στο Αϊντάχο, το Καλοκαίρι του 1906.  Αποφάσισε να γίνει γεωπόνος. Την  περίοδο 1908-1909 έκανε στο Μπέρκλεϊ μεταπτυχιακή εργασία με θέμα το έδαφος και την άρδευση. Πρώτη δουλειά του μετά το κολέγιο ήταν στο γραφείο της Έρευνας άρδευσης του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ, το 1909-10. Την περίοδο 1919-1920 πήγε στη Βοστώνη για οικονομικές σπουδές, στο  MIT και Χάρβαρντ.  Έγινε Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Αγροτικών Θεσμών.

Ουώλτερ Πάκαρντ (1948)

  Το 1909 παντρεύτηκε την Emma Lou Leonard. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες.

   Προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Ινδία (Νέο Δελχί και Durham) την περίοδο 1920-24 για υποστήριξη στο Πρόγραμμα Διακανονισμού γαιών.  Τη διετία 1924-26 παρέμεινε στο Λος Άντζελες και στην τριετία 1926 -29 πήγε στο Μεξικό, για έρευνες εδάφους, προγράμματα και άλλα έργα. Μέχρι τον Β’ Π. Π. εργάστηκε στις ΗΠΑ.  Το 1945-47 πήγε στο Πουέρτο Ρίκο και το 1948 στη Βενεζουέλα. Από το 1948 ήρθε στην Ελλάδα ως ειδικός άρδευσης με την Αμερικανική Αποστολή (AMAG), στα πλαίσια του σχεδίου Μάρσαλ. Αποχώρησε το 1954 προσφέροντας πολύ σημαντικό έργο στη χώρα.

   Ο Ουώλτερ Πάκαρντ πέθανε το 1966, σε ηλικία 82 ετών.

Ο ιστορικός τόπος των Θερμοπυλών

Από εργασία του 1933

Θεοδοσίου Π. Λάσκαρι, καθηγητή του Γυμνασίου Λαμίας

Πρόλογος

Λεωνίδας Α’

   Το 1933, ο Σύλλογος “Ένωσις των εν Αττική Λακεδαιμονίων” με έγγραφό του προς το δήμαρχο Λαμιέων, εξέφραζε την επιθυμία και απόφαση των απογόνων των Σπαρτιατών να ιδρύσουν στις Θερμοπύλες μνημείο προς τιμήν του Λεωνίδα και των συμπολεμιστών του. Ταυτόχρονα ζητούσε σχετικές πληροφορίας.

   Ο Δήμαρχος υπέδειξε στο Σύλλογο τον καθηγητή του Γυμνασίου Λαμίας Θεοδόσιο Λάσκαρι, ως τον πλέον κατάλληλο να την συντρέξει στην ευγενή προσπάθειά της, εφόσον είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα αυτό (αν και δεν ήταν ούτε ιστορικός, ούτε αρχαιολόγος), στη διάρκεια τριάντα ετών που υπηρετούσε στην εκπαίδευση. Παράλληλα, η τοπική εφ. “Η ΕΠΑΡΧΙΑ” ζήτησε να δημοσιεύσει σχετικό άρθρο (σε συνέχειες) του καθηγητή, για ενημέρωση των αναγνωστών της.

   Με συντόμευση κάποιων μερών του κειμένου, αλλαγή της σειράς κάποιων τμημάτων και μεταφορά σε δημοτική γλώσσα (από απλή καθαρεύουσα), είναι το κείμενο που ακολουθεί.

Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος

                                                                                                       φυσικός

Από το Γαρδίκι Κρεμαστής Λαρίσης (Πελασγία), μετανάστες στην Αμερική (1900-1920)

Προλεγόμενα

   Η Πελασγία (Πελασγικόν Άργος ή Λάρισα Κρεμαστή, ή Πελασγίς Λάρισα, κατά την αρχαιότητα) είναι η τελευταία κωμόπολη στην Ανατολική Φθιώτιδα. Η ιστορία της Πελασγίας, χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μέχρι το 1926 είχε το όνομα Γαρδίκι (σλάβικη λέξη που σήμαινε πέρασμα, κατάλληλο σημείο για Τελωνείο προς είσπραξη φόρων). Από τον Ιούλιο 1470 κυριεύτηκε από τους Τούρκους και το 1832 ελευθερώθηκε.

   Από τις πλαγιές της Όθρυος μέχρι τη θάλασσα η περιοχή καλύπτεται από εκτεταμένο ελαιώνα, με 200.000 ελαιόδεντρα. Παράγονται το χρόνο 1.300 τόνοι βρώσιμες ελιές και πλέον των 1.000 τόνων ελαιόλαδο.

Φωτογραφία της Πελασγίας (2015, πρωτοβουλία Νέων Πελασγίας)

(Από το Διαδίκτυο, http://e-parembasis.blogspot.com)

   Μελετώντας τους Έλληνες μετανάστες που πήγαν στην Αμερική, εδώ και αρκετά χρόνια, κατέγραψα και όσους προέρχονταν απ’ το Γαρδίκι. Η συγκέντρωση του υλικού άρχισε πριν από χρόνια και βρέθηκαν αναλυτικά στοιχεία για 130 άτομα. Η εργασία ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2018.

Από το “Πάνειο” Θέατρο στη Θερινή Δημοτική Σκηνή Λαμίας

Ομιλία του Κωνσταντίνου Αθ. Μπαλωμένου, φυσικού

   Η απόκτηση θεατρικής υποδομής (κρατικής ή δημοτικής) στη Λαμία καθυστέρησε πολλές δεκαετίες και έμελλε να γίνει μεταπολεμικά, με πρώτο το Χειμερινό Δημοτικό Θέατρο και αργότερα τη Θερινή Δημοτική Σκηνή που βρισκόμαστε τώρα.

  Όπως έχω αναφέρει το Φεβρουάριο 2016, σε ανάλογη εκδήλωση για το Χειμερινό Δημοτικό Θέατρο, το κίνητρο για να αποκτήσει Θέατρο η Λαμία, δόθηκε στο τέλος του 19^ου αιώνα, με την  ευεργεσία του συμβολαιογράφου και δικηγόρου Οδυσσέα Πάνου Κουτσοχέρα (καταγόταν από τη Στυλίδα). Αποδίδοντας ύψιστη σημασία στο θέατρο, διέθεσε το σημαντικό τότε ποσό των 30.000 δραχμών για την ανέγερση θεάτρου. Ο δήμος Λαμιέων δέχθηκε τότε να χορηγήσει το οικόπεδο, που βρισκόμαστε τώρα.