Ένα χρόνο μετά, χωρίς το
Τζίμη
εις μνήμην Δημητρίου Αλ.
Ρίζου
Δεν κρατώ το Θεό μέσα στα χέρια μου
Ούτε όμως και τον άνθρωπο.
Όμως κρατώ μιαν απουσία.
Είναι πολλές οι παρουσίες
που θα ’πρεπε να διαλυθούν
για να φτιάξουν μιαν απουσία …
Ρομπέρτο Χουαρρόθ, Αργεντινός ποιητής
 |
| Δημήτριος (Τζίμης) Ρίζος |
Ο ύστατος χαιρετισμός το μεσημέρι της Δευτέρας 12 Απριλίου, έγινε προσωπική δοκιμασία στους δικούς του ανθρώπους, αλλά και στους στενούς φίλους. Ήταν ημέρες έξαρσης της πανδημίας, με απαγορεύσεις συνωστισμού για υγειονομικούς λόγους. Παρά ταύτα, ο κόσμος πολύς κι ανάλογος με τη μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό του.
Θυμάμαι το Τζίμη του επαγγελματικού αγώνα, από τα νεότερα χρόνια του, στην τυπογραφική τέχνη, με τη στοιχειοθεσία, τα χαρτιά, τα πιεστήρια και τις άλλες μηχανές, για να βοηθήσει τη γονική οικογένεια.
Θυμάμαι το Τζίμη της παρέας, με το μόνιμο χαμόγελο, τα καλοσυνάτα μάτια, συνεσταλμένο κι ευγενικό στην παρέα, με άτομα της συντροφιάς πειραχτήρια, που εκείνος τα δεχόταν και γελούσε.
Θυμάμαι το Τζίμη πρωτοστάτη στην ετήσια εορτή του Αγίου Τρύφωνα και προστάτη των Αμπελουργών στο ομώνυμο ξωκλήσι , όπου η παρουσία του και η βοήθειά του ήταν χαρακτηριστικές και πάντα πολύ πρακτικές. Φέτος ήταν η πρώτη φορά χωρίς το Τζίμη και η απουσία του έγινε αισθητή.
Θυμάμαι το Τζίμη στο χωριό, στην Άμπλιανη Ευρυτανίας, που τόσο του άρεσε κι ήθελε να αποκτήσει οικόπεδο για να γίνει κάποιο σπίτι. Ωραίο όνειρο για τα ύστερα χρόνια.
Θυμάμαι τη μόνιμα νεανικό Τζίμη, με την παιδική ψυχή, το καθαρό βλέμμα και τη ζεστή καρδιά. Του άρεσε η μικρή κοινωνία της συνοικίας, ήταν αναγνωρίσιμο άτομο από όλους και είχε ένα χαιρετισμό και καλό λόγο γι’ αυτούς. Προσωπικά, με την επίκληση “αδερφέ”, όπως με αποκαλούσε, ένοιωθα ιδιαίτερη τιμή.
Θυμάμαι το Τζίμη του αγώνα, στη μεταπολίτευση (κυρίως τη 10ετία του ’80) με τη στήριξή του τόσο σε προοδευτικές ιδέες, όσο και σε αιρετά πρόσωπα για τοπικές και βουλευτικές θέσεις, με ζητούμενο το καλό του τόπου.
Θυμάμαι τον πρωτοπόρο Τζίμη, του Σεπτέμβρη 1982, με την αγορά της ιστορικής εφημερίδας “Λαμιακός Τύπος”. Το μόνο που ζήτησε από την παρέα καλών φίλων ήταν να υποστηρίξουμε την προσπάθειά του, με ποιοτικά κείμενα. Από την πλευρά μου, αυτό το προσπάθησα.
Θυμάμαι το στυλοβάτη της καθημερινής έκδοσης, στα γραφεία της εφημερίδας στην οδό Ροζάκη-Αγγελή 42, μετά την οδό Αμφικτυόνων και τελικά στην οδό Ηρώων 2. Ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του πρωί και απόγευμα μέχρι να τυπωθεί το φύλλο ήταν παρών.
Η καθημερινή του παρουσία τόσο στις δραστηριότητες της επιχείρησης, αλλά και στους κοινωνικούς χώρους (πριν τις απαγορεύσεις λόγω πανδημίας), φέρνουν τώρα μόνο τη χαρακτηριστική εικόνα του και πικραίνουν με την απουσία του. Η απώλεια στέρησε και τον αδελφό του Σπύρο από μια μεγάλη βοήθεια, αλλά και επιβάρυνε το συναίσθημα, εφόσον όλα τα χρόνια είχαν καλό αδελφικό δεσμό.
Οι ευχές όλων γίνονται σφοδρή επιθυμία για να αγκαλιάσουν και στηρίξουν τους δικούς του ανθρώπους. Ιδιαίτερα τη σύζυγό του Μαρία και ακόμη περισσότερο το γιο τους Αλέξανδρο για να είναι γερός, δημιουργικός και καλότυχος στη ζωή του, με πρότυπο τον άξιο πατέρα του. Επίσης τον αδερφό του Σπύρο, για να αντέχει και να οδηγεί - σε δύσκολους καιρούς - την επιχείρηση ΛΑΜΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, αλλά παράλληλα να στηρίζει και την ευρύτερη οικογένεια Ρίζου.
Επιβάλλεται όμως να αναφέρω και τις συνοδευτικές ευχές των ανθρώπων που εργάστηκαν μαζί του, όλα τα χρόνια, δημοσιογράφους, συντάκτες, λινοτύπες, τυπογράφους, πιεστές και υπαλλήλους στην επιχείρηση, οι οποίοι διατηρούν την εξαιρετική ανάμνηση του καλού ανθρώπου.
Αλησμόνητε φίλε …
Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος
φυσικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου