"Τη μάνα μου τη Ρούμελη ν' αγνάντευα το λαχταρώ
Ψηλά που με νανούριζες καημένo Καρπενήσι!
Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό
Σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίσει.

Με κρουσταλλένια σφυριχτά, σε λόγγους φεύγουν σκοτεινούς
κοτσύφια και βοσκόπουλα με τα λαμπρά τα μάτια,
νερά βροντούνε στο γκρεμό και πάνε προς τους ουρανούς
ίσια κι ορθά, σαν την ψυχή της Ρούμελης, τα ελάτια..."

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Κυλιόμενο

5/1/18

“Ημερολόγιο 2018”, του Συλλόγου Μικρασιατών Ανατολικής Φθιώτιδας


Παρουσίαση-αποτίμηση


                     του  Δημήτρη Καραθεοδώρου, φιλολόγου



   Στο νησάκι, κάτω από τον ΑΓΙΟ ΚΗΡΥΚΟ, στο ΜΑΛΙΑΚΟ μας, είναι ένας κόρφος. Λένε πως στο βυθό του αναπαύονται οι αρχαίες θαλασσινές θεότητες των Φαλάρων. Μια απ’ αυτές τις νύχτες του χειμώνα θα ξυπνήσουν και θα ανεβούν στην επιφάνεια. Είναι ο καιρός τους. Θα πάνε ως το ακρογιάλι και θα ρωτήσουν τα γέρικα δένδρα, τις ελιές με τους τυραννισμένους κορμούς, να μάθουν αν τίποτα νέο υπάρχει στη Στυλίδα, αν θυμούνται οι άνθρωποί της τους πρόσφυγες που ήρθαν σε τούτα εδώ τα μέρη, το 1922, κυνηγημένοι ζωντανοί νεκροί απ’ την Ανατολή. Τα φύλλα θα σαλέψουν αλαφρά για να αποκριθούν :
- “Τους θυμούνται, πάντα τους θυμούνται μ’ όλες τις γενιές και τις χρονιές”.
- “Άραγες ζουν;” θα ρωτήσουν πάλι οι πικραμένες θεότητες της θάλασσάς μας.
    Και οι ελιές, που είναι βέβαιες γι’ αυτό, θα τις ησυχάσουν.
- “Ζουν, πάντα ζουν, πώς γίνεται να πεθάνουν;”
   Κι εμείς, σαν τις γέρικες ελιές μας, τους θυμόμαστε απόψε και η συγκίνησή μας βαθιά κι ασήκωτη. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησαν χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, θαλασσοπνίχτηκαν για να μας φέρουν ψωμί, νερό, πολιτισμό και τριαντάφυλλα, εκείνα τα μαγιάτικα εκατόφυλλα, ως ταίριαζαν πολύ στην ομορφιά τους και στη φιλοκαλία τους.
  Τους θυμόμαστε και το εόρτιο τούτο βράδυ με το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του Συλλόγου Μικρασιατών Ανατολικής Φθιώτιδας. Δώδεκα κραυγές ξεριζωμού, δώδεκα σπίθες περηφάνειας, δώδεκα ευαγγελικά αναγνώσματα φριχτής πορείας προς τη ζωή και την ελευθερία, δώδεκα ψυχές της Ιωνικής πατρίδας, της ράτσας του Έλληνα Ανατολίτη, της πείνας, του ρατσισμού, της καρτερίας, δώδεκα κληρονομιές του  ελληνικού θάρρους, δώδεκα μαρτυρίες αλησμόνητες -μαχαίρι στην καρδιά τους, δώδεκα εξομολογήσεις εκ βαθέων κάτω από τα αρχαία τείχη των Φαλάρων, δώδεκα μνημόσυνα αδελφών ηρώων εν αγάπη και εν τιμή.
   Διαβάζοντας αυτό το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ θα ανακαλύψετε το “λίγο και ακριβές” της ταυτότητας τής πόλης μας, τη δύναμη της εναντίωσης στο τρέχον, την πίστη στο ουσιώδες και διαρκές.
   Οι αφηγήσεις τών κειμένων σε γλώσσα θαυμαστής προφορικότητας δίνουν ήχο και ρυθμό, αφήνοντας να αντηχήσουν στο μυαλό και τα συναισθήματα του αναγνώστη. Τα πάθη τους σε κάνουν να τους ακούσεις, να αγγίξεις και να μυρίσεις τις πηγές τών δακρύων τους. Σε φέρνει σε απόσταση αναπνοής από τις στιγμές του διωγμού, καλώντας σε να πάρεις θέση. Την προσφυγιά δεν την καταλαβαίνεις, αλλά τη νιώθεις. Δεν την ερμηνεύεις, τη βιώνεις. Ακάθιστος ύμνος είναι η προσφυγιά και η Στυλίδα μας ευλάβεια στο στασίδι της ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ. Τέλος, το αχειροποίητο-χειροποίητο αυτό ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ είναι ένα άγιο φυλαχτό ελπίδας, που δείχνει ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια μικρή ζωντανή πνευματική ζωή εν ΔΗΜΩ ΜΙΚΡΑΣ ΣΤΥΛΙΔΟΣ, αντίδοτο στην κατήφεια και τη μελαγχολία των καιρών μας. Είναι το αναμμένο καρβουνάκι που μπορεί να ξανανάψει τις σβησμένες πλάστρες φωτιές μέσα στην πόλη. Αλείφει και μυρώνει τη ζωή μας, με το πρωτόλαδο εκείνης της ιστορικής στιγμής, για να μη στεγνώσει το καντήλι της μνήμης, για να λάβουμε όλοι φως ελληνικό, το φως το αναστάσιμο των αλησμόνητων πατρίδων.
   Κυρίες και κύριοι,
   Η συνεργασία μου με το Σύλλογο Μικρασιατών υπήρξε δημιουργική, ανέφελη και αποτελεσματική. Ευχαριστώ ολόψυχα το Σύλλογο, το Διοικητικό Συμβούλιο, την Ομάδα  εργασίας που μου δώσαν τη χαρά και τη χάρη να δουλέψω μαζί τους. Γι’ αυτό, με χαρά μνημονεύω την Ειρήνη Ζωγλοπίτη, την Ταξιαρχούλα Καραντώνη, το Δήμο Ρουκουνιώτη, την αφανή βοηθό μας Μαρία Καραμήτσου κι εύχομαι του χρόνου, όλοι εδώ να παρουσιάσουμε ένα νέο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ της τοπικής μας ιστορίας.
    Αγαπητοί φίλοι και φίλες, αγαπητοί νέοι

Έχει η πόλη μας συλλόγους, κι όλοι βάζουν λιθαράκι
μα ο σύλλογος προσφύγων, βάζει παραπάνω κάτι ·
τιμονιέρισσα μαγκιόρα, την ΕΛΕΝΗ τη ΦΩΤΑΚΗ.


-----------------------------------
Σημείωση : Η παραπάνω ομιλία εκφωνήθηκε την περασμένη Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018, στην εκδήλωση του Συλλόγου Μικρασιατών Ανατολικής Φθιώτιδας, με την κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας του.


Δημοσιεύτηκε και στην εφ. ΛΑΜΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, φ. 21499, σελ. 4, 4 Ιαν. 2018, Λαμία.

2 σχόλια: