Από το βασιλιά-ηγεμόνα, στον πολυεκατομμυριούχο πρόεδρο κράτους

Έχει ο καιρός γυρίσματα

   Σ’ όλα τα χρόνια, τα παραμύθια άρχιζαν από έναν βασιλιά. Ήταν ο αρχηγός του κράτους, που κληρονομούσε το θρόνο στα παιδιά του, ήταν βέβαια πλούσιος, άλλοτε καλός κι άλλοτε κακός με τους υπηκόους του. Η εξουσία τού είχε δοθεί “ελέω Θεού”, όπως μόνος του όριζε. Είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους υπηκόους του, που όφειλαν υποταγή. Στο παραμύθι, τα βασιλόπουλα ήταν πάντα όμορφα και αποτελούσαν το όνειρο αποκατάστασης για τα λαϊκά κορίτσια.

   Πολλά χρόνια διάβηκαν και κάποια ανήσυχα και προβληματισμένα μυαλά μίλησαν για αρχές και κανόνες, για ιδέες και κοινωνικά συμβόλαια, που θα τηρούν και οι βασιλιάδες. Αυτούς τους χαρακτήρισαν επαναστάτες, τους δίωξαν, φυλάκισαν και εκτέλεσαν (για παραδειγματισμό και σωφρονισμό των πολλών). Δεν άργησαν όμως οι ιδέες αυτές να επικρατήσουν. Οι ηγεμόνες αναγκάστηκαν να δεχτούν Σύνταγμα, να υπακούουν κι αυτοί σε κοινούς κανόνες. Ο ρόλος τους μειώθηκε σε σύμβολο του κράτους, με τυπικές αρμοδιότητες και οι κυβερνήτες-πρωθυπουργοί, μετά από εκλογές ανέλαβαν πλέον να κυβερνούν. Στις νεότερες χώρες μάλιστα - που δεν υπήρχε παράδοση μοναρχίας - ο ανώτατος άρχοντας αυτής ονομάστηκε πρόεδρος. Υπήρξε και η επαναστατική ανατροπή (π.χ. Ρωσία) όπου αμέσως καταργήθηκε η μοναρχία.

   Ως βάση όλων των πολιτικών συστημάτων, επελέγη το δημοκρατικό σύστημα, δηλ. ο λαός  να εκφράζεται με εκλογές και να αποφασίζει η πλειοψηφία. Έτσι έγιναν οι παρατάξεις, με επικεφαλής τον υποψήφιο κυβερνήτη ή πρόεδρο. Άλλες ήταν αρχηγικού τύπου κι άλλες είχαν ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στον 20ό αιώνα δοκιμάστηκαν οι κυβερνήτες και πρόεδροι με ιδεολογικά πρότυπα (σοσιαλιστές, καπιταλιστές, κομμουνιστές, φασίστες, κ.ά.). Η Ευρώπη, που απετέλεσε το πεδίο δοκιμών, δεν ευτύχησε. Απόδειξη αυτού είναι η κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου, αλλά και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.

   Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το αμερικανικό πρότυπο (καπιταλιστικό) φάνταζε και γοήτευε με τον παραγόμενο πλούτο. Οι αμερικανοί έλεγαν ότι το πολιτικό τους σύστημα είναι τόσο δημοκρατικό, που μπορεί οποιοσδήποτε να γίνει Πρόεδρος! Είχαν δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, χωρίς ιδεολογικές διαφορές, που διέφεραν στη λέξη του τίτλου : Δημοκρατικοί (Democrats) και Ρεπουμπλικάνοι (Republics). Οι εκλογές που γίνονταν για την άμεση απ’ το λαό εκλογή προέδρου, ήταν περισσότερο θεατρικό θέαμα εντυπωσιασμού και όχι ιδεολογική αντιπαράθεση. Έτσι, το ντύσιμο του υποψηφίου προέδρου και της κυρίας του, τα χόμπυ τους, τα σπορ που κάνουν, τι τρώνε, τα χαμόγελα, οι χειραψίες, κλπ,, θα έκριναν ποιος ήταν καλύτερος για να γίνει πρόεδρος!

  Στις τελευταίες δεκαετίες, με την κυριαρχία του χρήματος και τη συνακόλουθη διαφθορά σε όλο τον κόσμο, επεκτάθηκε το αμερικανικό μοντέλο του δικομματισμού. Οι ιδεολογίες δεν καθορίζουν πλέον τις κομματικές παρατάξεις. Αρκεί ο μπαλκονάτος αρχηγός, όμορφος, πολυλογάς και λαοπλάνος, αλλά κυρίως να είναι πλούσιος.

   Πετυχημένο μοντέλο αυτού του τύπου ήταν ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Εκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας, με προκλητικά “μπούγκα” σέξι πάρτυ, σε διαπλοκή με τη Μαφία και με καταδίκη στο δικαστήριο, είχε 4 θητείες ως πρωθυπουργός της Ιταλίας! Μετά από διάλλειμα λίγων ετών, επιστρέφει στην πολιτική, με πρόσφατες νέες επιτυχίες της παράταξής του σε εκλογές στη Σικελία.

   Ο αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλτ Τραμπ είναι άλλο ένα παράδειγμα. Οι αμερικανοί τον ψήφισαν, επειδή ήταν πετυχημένος επιχειρηματίας με πολλές εταιρείες και με όμορφη καλοντυμένη νέα κυρία. Η αντιμεταναστευτική ρητορεία του έφερε ψήφους, αλλά η κατάργηση της περίθαλψης (Obama-care) για άστεγους-φτωχούς δεν ενόχλησε τους ψηφοφόρους! Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το κλίμα, άραγε δεν ενδιαφέρει τους αμερικανούς, που θέλουν την ενίσχυση της βιομηχανίας τους και την παγκόσμια κυριαρχία!

   Αντίστοιχα και πρόσφατα παραδείγματα έχουμε με την εκλογή : του εκατομμυριούχου Malcolm Turnbull, ως πρωθυπουργού της Αυστραλίας, του εκατομμυριούχου Mauricio Macri, ως προέδρου της Αργεντινής και του εκατομμυριούχου Αντρέι Κίσκα, ως νέου προέδρου της Σλοβακίας. Τι τα θέλετε, οι ιδεολογίες φαίνεται ότι ανήκουν πλέον στο χώρο της ιστορίας.

  Η συνταγή λοιπόν για να γίνει κανείς πρόεδρος ή πρωθυπουργός μιας χώρας ορίζει : να είναι εκατομμυριούχος οπωσδήποτε, προβεβλημένος και τουλάχιστον ιδιοκτήτης μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας.

   Ο λαός πλέον, θα μπορεί στα παραμύθια του να μιλάει στα παιδιά για έναν ξάμπλουτο πρόεδρο, που θα μας φέρει λεφτά και πλούτο στη χώρα. Τα δε κορίτσια μπορούν να ονειρεύονται το γάμο με τον όμορφο και πλούσιο γιο του νέου άρχοντα.

Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος

                                                                           φυσικός