Στη μνήμη Βασίλη Σίμου

Σ’ έναν δάσκαλο ήθους και τέχνης

“Ο καλλιτέχνης πρέπει να ανυψώνεται,

αλλά ο άνθρωπος να παραμένει ταπεινός”

               Πωλ Σεζάν

   Στο περιβάλλον ενός καλλιτέχνη πατέρα, ήταν αδύνατο να μην γοητευτεί το παιδί. Ο Βασίλης γεννημένος στην Υπάτη το 1934, κατάλαβε την κλίση του και κυνήγησε το όνειρό του. Η ΑΣΚΤ Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, του καλλιέργησε και ανέπτυξε το πάθος για τη ζωγραφική, αποκτώντας παράλληλα και το σχετικό δίπλωμα θεωρητικών ιστορικών σπουδών. Στη συνέχεια πήγε στην Ισπανία, όπου φοίτησε στην Κεντρική Σχολή Καλών Τεχνών “San Fernando”, στη Μαδρίτη, με δάσκαλο τον Joaquín Valverde Lasarte (1896-1982), αποκτώντας δίπλωμα και πτυχίο καθηγητή.

   Ήταν ο τέλειος συνδυασμός για τον εξωτερικά ήρεμο χαρακτήρα του, αλλά δημιουργικά ανήσυχο Βασίλη. Η καλλιτεχνική του παραγωγή είχε αμέσως αρχίσει και σε ενότητες την παρουσίαζε με ατομικές εκθέσεις. Ήταν η δεκαετία του ’60, σε μια μεταβαλλόμενη μεταπολεμικά Ελλάδα και σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον με αντιφάσεις, αμφισβητήσεις και ένταση.

   Κοντά στα μέσα της δεκαετίας αυτής ήταν που ανέλαβε το μάθημα των Τεχνικών - όπως  λεγόταν τότε - στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λαμίας. Σ’ αυτό το αυστηρό, πειθαρχημένο και καταπιεστικό για τους μαθητές σχολείο, που η συνήθης τιμωρία ήταν επώδυνη, ο Βασίλης ήταν η καλοσύνη, η αγάπη και το χαρούμενο “διάλειμμα”. Το μάθημά του αναμενόταν με χαρά. Μας έμαθε καλλιγραφία (την οποία διατήρησα μέχρι τώρα), τεχνικό σχέδιο και ελεύθερο σχέδιο. Το μελάνωμα του σχεδίου με το γραμμοσύρτη ήταν η δυσκολία όλων. Αντίθετα μας άρεσε το ελεύθερο σχέδιο όπου σχεδιάζαμε βάζα, δοχεία και άλλα αντικείμενα. Κι ο Βασίλης να μας διορθώνει, να εξηγεί και να διδάσκει με ήρεμο τρόπο. Ήταν η άνοιξη για όλους μας.

   Ίσως ήταν και η πιο ευτυχισμένη τότε περίοδος και για κείνον. Είχε γνωρίσει τη Φιορίνα, και μια μέρα του Φλεβάρη (στις 14) του 1965 παντρεύτηκαν. Η Λαμία έγινε η έδρα της ζωής του με την εργαζόμενη γυναίκα του, την οικογένεια που ήρθε στη συνέχεια, τη δουλειά του στο Γυμνάσιο και το καλλιτεχνικό του εργαστήριο. Ήδη ήταν γνωστός στον εικαστικό χώρο και τα έργα του ταξίδευαν σε ατομικές εκθέσεις στη Μαδρίτη (σε αίθουσα της Ακαδημίας όπου σπούδασε), σε διάφορες σημαντικές γκαλερί στην Αθήνα, Πειραιά και άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις. Τότε πολλά έργα του αγοράστηκαν από συλλέκτες.

   Η ζωγραφική ήταν η καθημερινή του ενασχόληση στο εργαστήριο είτε στη Λαμία, είτε στην Υπάτη. Μετά από 26 χρόνια ως καθηγητής καλλιτεχνικού σχεδίου στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση έγινε συνταξιούχος. Φυσικά, συνέχισε να εμπνέεται και να τολμά ζωγραφίζοντας πρωτότυπες και μεγάλων διαστάσεων συνθέσεις. Το έργο του είναι πολύ μεγάλο και αναφέρεται ο εκπληκτικός αριθμός από 1.200 πίνακες! Εκτός από ατομικές εκθέσεις έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε χώρες του εξωτερικού τιμώντας τη χώρα του και την πόλη του.

   Στη Λαμία, συνεργάστηκε με τα Εικαστικά Εργαστήρια του Δήμου, διδάσκοντας Ιστορία Τέχνης και ζωγραφική. Η μεγάλη αναδρομική του έκθεση, με αντιπροσωπευτικά έργα του, οργανώθηκε το φθινόπωρο του 1997, από το Δήμο Λαμίας, στην αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης. Σημαντικός αριθμός έργων του δεν πουλήθηκε ποτέ και παραμένει στον οικογενειακό θησαυρό.

   Η αγιογραφία ήταν ένα άλλο μέρος των ενδιαφερόντων του. Το τελευταίο έργο του (2μ.Χ2μ.) είναι μία σύνθεση για την Ι. Μ. Αγάθωνος και αναφέρεται στην εύρεση της εικόνας της Παναγίας από τον όσιο Αγάθωνα. Τις τελευταίες μέρες του περασμένου μήνα έβαλε τις τελευταίες πινελιές. Στις 28 Φλεβάρη 2014 το έργο ολοκληρώθηκε κι εκεί η μεγάλη καρδιά του Βασίλη σταμάτησε. Χωρίς πόνο, χωρίς διάρκεια! Αναρωτιέμαι αν αυτή δεν είναι τύχη αγαθή. Μέσα στο εργαστήριό του, με την ολοκλήρωση ενός έργου του, πέρασε στον εικαστικό χώρο της αιωνιότητας.

   Παράλληλα, ο Φεβρουάριος αποδείχτηκε ο καλός μήνας της ζωής του, εφόσον συμπλήρωσε με την καλή του Φιορίνα, 49 χρόνια γάμου (1965-2014)! Είχα την τύχη να γνωρίσω το θαυμάσιο αυτό ζευγάρι από κοντά, για να επιβεβαιώσω τη μακρόχρονη διάρκεια αυτής της αγάπης.

   Ευχόμενος την “εκ Θεού παρηγορίαν” στην κυρία Φιορίνα, όπως αναφέρει η χριστιανική μας θρησκεία, συμμερίζομαι τη λύπη της αιφνίδιας απώλειας. Εύχομαι στα παιδιά κι εγγόνια σας να είναι υγιή, πολυχρονεμένα, καλότυχα κι αγαπημένα.

   Υποκλίνομαι στην ευγένεια, στην καλοσύνη και στο γλυκό χαρακτήρα αυτού του χαρισματικού ανθρώπου, του Βασίλη όπως ήθελε να τον προσφωνώ, που τίμησε την εικαστική τέχνη και τη Λαμία. Τον ευχαριστώ για τη μεγάλη τιμή της εκτίμησης. Τη διατηρώ ως πολύτιμη παρακαταθήκη.

             Κωνσταντίνος Αθαν. Μπαλωμένος

                      φυσικός